vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Brasil

22 augustus

Foz do Iguaçu

Mijn kennismaking met de eerste Brazilianen verloopt wat stroef. Portugees klinkt voor mij als een Schot die Spaans brabbelt met een flinke slok whisky. En als ik dan ook nog de weg vraag aan een naar sterke drank riekende, praatgraag mannetje sla ik zijn advies maar in de wind, de grapjas wijst me natuurlijk de verkeerde richting.
Het centrum van Foz do Iguaçu bereikt wordt het 'landje hoppen' dezer dagen ook in Brazilië direct gerechtvaardigd. Ik check in de jeugdherberg in voor 8 reais, die zo ongeveer gelijk staat aan de gulden, inclusief ontbijt!

Het is reeds avond als ik aankom en dus maar eens op zoek naar een eettentje. Even buiten het centrum tref ik een gloednieuwe toko aan. Kennelijk populair want het zit barstensvol. De Engelssprekende gastvrouw laat me niet onstnappen en daar krijg ik geen spijt van. Niet veel later wordt een halve meter lange spies met gegrild rundvlees pontificaal om mijn tafel gepland, omringd door salades, brood en bier. Net als in Asunción opnieuw een menu voor de immer hongerige, maar dat blijkt hier doodgewoon. De Brazilianen moeten dan ook wel lachen als ik halverwege al een tandje lager ga en langzaam in mijn stoel onderuit zak. Ober Ronaldo weet mij vervolgens de genadeslag toe te dienen door de spies te vervangen door een nieuwe...oeff...iets teveel! Wel laat ik me nog verleiden tot een megasorbet, de prijzen hier zijn een lachertje. Intussen aangeschoven bij enkele Argentijnen en een Amerikaanse tante verlaten we als laatste de tent.

Maandagochtend een bezoek gebracht aan Itaipu, `s werelds grootste waterkrachtcentrale. Ooit paradepaardje van de Paraguayaanse dictator Stroessner, nu gezamelijk beheerd door Paraguay en Brazilië. Na 9 jaar beton storten is een 8 km lange stuwdam verrezen die aan de Rio Paraná een enorm stuwmeer creeërt. De turbines leveren iets van 100.000.000.000 Kwh per jaar: 10% neemt Paraguay af en vervult daarmee 75% van haar energiebehoefte, de rest neemt Zuid-Brazilië voor rekening, genoeg voor 25% van haar totale vraag.

De rondleiding is een PR-machine die op de automatische piloot draait: tijdens de tour wordt je gehersenspoelt over alle voordelen die Itaipu biedt voor plaatselijke economie, welvaart, toerisme en natuur. Dat laatste is gedurft: de dam heeft namelijk de tropische jungle tot 6% van haar oorspronkelijke omvang gereduceerd en met het onder water laten lopen zijn duizenden dieren verdronken.

Deze jungle, tegenwoordig Nationaal park, ligt op het drielandenpunt Paraguay - Brazilië - Argentinië en herbergt de reden voor mijn Braziliaanse uitstapje: de watervallen van Iguaçu! Eén van `s werelds grootsten: bijvoorbeeld massaler dan Victoria-falls in Zimbabwe en hoger dan Niagara in Canada en de V.S.
Het zijn 275 aanééngeschakelde watervallen over een totale lengte van 2,5 km. Bron zijn 30 verschillende rivieren die in het Braziliaanse binnenland samenvloeien in de Rio Iguaçu. Alvorens op te gaan in de Rio Paraná op de Paraguayaans-Argentijnse grens valt het water 60m naar beneden met 1800 m3 per seconde.

De cataratas kunnen zowel aan Braziliaanse als aan Argentijnse zijde bekeken worden. De Braziliaanse kant biedt een beter panorama, dus daar ga ik eerst een kijkje nemen. Dat het een belangrijke toeristische trekpleister is blijkt wel uit de professionele organisatie ter plaatse: een perfect geconserveerd natuurpark met alle faciliteiten die toeristen wensen: cafetaria`s, souvenirshops, toiletten en panoramabussen die op en neer karren tussen de verschillende uitzichtspunten.

Van panorama tot close-up.

Eerste punt waar het water valt is magnifiek. Het is een 'smal doodlopend steegje' door het water uitgeslepen dat aan 3 zijden naar beneden dendert. Hier houden ze wel van dergelijke fenomenen en hun ambivalente houding met de duivel vertaalt zich dan snel in alweer een duivelskeel als naamsaanduiding.

De mist die in de ochtend nog over Itaipu hing wordt door een aarzeldn zonnetje langzaam verdreven, reden om de hele trail nog een keer te lopen. Mèt zonlicht is toch net wat mooier. Op de terugweg bij één van de laatste platforms dwaalt mijn blik af naar een bomom beneden me. Geinig, de kartonnen foto lijkt net een echte Toekan. Het is alleen te perfect qua kleur en vorm en verroert geen veer. Verrek , het beweegt wel degelijk! Op nog geen 5 meter zit een - nee, het zijn er zelfs twee! - schitterende Toekans met enorme oranjegeel-gekleurde snavels rustig rond te kijken. Een fantastisch gezicht dat eindigt als een legertje aansnellende videocamera`s en zoomlenzen de rust verstoort en de Toekans direct gevlogen zijn.
De coati`s (aaibare viervoeters) blijken minder schuw en aarzelen niet je rugzak of tas nader te verkennen als ze iets eetbaars vermoeden aan te treffen. Menig vrouwelijke toeschouwer heeft dit natuurlijk niet direct in de gaten en dus zijn de ´Iiiii's´ en ´Aaaaa's´ niet van de lucht.

De dag wordt op meesterlijke wijze afgesloten met een bezoek aan een churrascaria. Ik weet nu eindelijk waarom Romario altijd met een buikje uit samba-end Rio terugkeerde in een regenachtig Eindhoven bij 'PùSVfù'. Brazilianen houden wel van lekker eten. En niet alleen lekker, vooral veel, nee overdadig, sterker: bij de beesten af!
In een churrascaria lap je een vast bedrag waarna je je onbeperkt tegoed mag doen aan een uitgebreid buffet, maar voornamelijk vlees, heel veel vlees. De ene na de andere ober komt langs met gespiest grilvlees van o.a. rund, kip, varken. Zo`n beetje alle spieren en organen passeren, waarbij ik vriendelijk afhaak bij de kippehartjes en de edele stierekloten. Mijn culinaire nieuwsgierigheid kent grenzen. Desalniettemin heb ik bij het verlaten van het restaurant zeker 15 verschillende vleessoorten op mijn bord gehad en slof ik, enkele kilo´s zwaarder, na middernacht richting hostel.
Ik weet het, het klinkt allemaal genant maar ook dit is cultuur proeven! En het is nog voordelig ook; de hele volgende middag naterend op koffie en water geleefd.

Dinsdag, watervallen deel 2. Nu de Argentijnse zijde. Driemaal zo duur als een dag eerder, maar wel dagvullend en spectaculairder.

Cataratas de Iguazú (Arg.): de Garganta del Diablo komt eraan!

Een platform laat je 'op' de watervallen staan en je zo de gapende diepte inkijken waar het water met zo´n geweld op de rotsen slaat dat waternevel en mist opstijgt die in combinatie met de zon mini-regenboogjes creeëren. Schit-te-rend...

Verderop zijn de watervallen meer verscholen in de jungle en moet er meer geklommen en gelopen worden om ze duidelijk te zien.

Cataratas de Iguazú (Arg.)

Cataratas de Iguazú (Arg.)

In Foz is, behalve een levendige drugsmokkel vanuit Paraguay, weinig te beleven. De Argentijnse grens wordt daarom woensdagochtend wederom gepasseerd, maar nu voorgoed.

vorig bericht | overzicht | volgende bericht