vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Paraguay

19 augustus

Asunción

Paraguay ziet met lede ogen aan hoe haar land door menig toerist wordt gemeden en de zo gewilde dollar in haar buurlanden grif van de hand gaat. Dat willen ze hier ook wel. Bij de grensovergang word ik met alle egards ontvangen en krijg ik een schitterende stadsplattegrond van Asunción in de handen gedrukt en een complete kaart van Paraguay in full-colour. Daarna is de ontvangst even wat minder hartelijk en scheld ik wat met de regelmiep van de collectivo's naar de hoofdstad, die me dubbel tarief wil laten betalen voor mijn rugzak. Aangezien zij niet inbindt doe ik dat maar. Al vloek ik nog even door als ik achterin zo'n beetje opgevouwen eindig met een plaatselijke shimu-worstelaar die voor mij heeft plaatsgenomen. 'N beetje tieren in het Nederlands lucht wel op en helpt je gauw over de frustratie heen! Dat je nietsbegrijpend wordt aangestaard ben ik inmiddels wel gewend.

Na een adres te hebben geregeld loop ik vrijdag namiddag het centrum in. Op het eerste gezicht een stad als vele andere Latijns-Amerikaanse steden: verpauperde panden, schreeuwerige neons en lelijkheid als belangrijkste attractie. Wel een opvallende aanwezigheid van Nederlandse multinationals: de ING Bank in hartje centrum, Heineken op de menukaart en Philips meer dan levensgroot op een betonnen muur gekalkt. De laatste heeft hier een aardige dumpmarkt, ze zijn hier nog massaal aan de walkman en ook transistorradiootjes kom je nog kwijt.
In dit opzicht voldoet Paraguay dus niet aan het beeld wat ik van haar had, veel geheimzinnigheid voornamelijk op basis van een gebrekkige kennis. De nieuwsgierigheid hiernaar wakkerde dan ook flink aan naarmate ik dichterbij kwam en deed mij besluiten van mijn oorspronkelijke reisschema af te wijken. Zover je overigens van een 'schema' kan spreken als je mijn niet al te gedetailleerde 'bewegende' kaartje bekijkt. Ooit in elkaar geknipt en geplakt tijdens één van de veelvuldige scriptiedips.

Echter na ook op zaterdag de hele dag de stad te hebben doorkruist, is er wel degelijk een groot contrast met alle andere metropolen: de absoluut serene rust! OK, het weer is dit weekend ouderwets Nederlands en de regenbuien zijn van tropische omvang, maar het is toch echt zaterdagmiddag en in de straten van Asunción, hoofdstad van Paraguay met 1.8 miljoen inwoners, zie je nauwelijks een mens op straat!

Asunción zaterdagmiddag 18 augustus: duister, nat en leeg. Taxi's staan zonder passagiers langs de kant en de sinasappelventer bij het protserige gemeentehuis dacht hoopvol in mij een koper te hebben.

Paraguay is een beetje achtergebleven, armoede is dan ook alom aanwezig. Zo ligt het Palacio de Gobierno midden in een arme wijk van krotterige hutjes. Ook op politiek vlak gaat het er hier nog ouderwets aan toe. Coups vinden met jaarlijkse regelmaat plaats. Vorig jaar rolden de tanks nog door de straten om een coup de kop in te drukken. De huidige rust blijkt echter ook slechts schijn, het broeit in Asunción en iedereen ziet de huidige premier graag vertrekken. Waarom? het spandoek op het middelste plaatje spreekt duidelijke taal: "pais mas corrupto del mundo"!

Voor zolang het duurt echter overheerst de rust, saaiheid en verveling. Straatverkopers hangen verveeld rond, winkels zijn failliet, gesloten of leeg, plaza's verlaten, bussen racen door de avenida's op zoek naar passagiers en duiven strijken rustig neer op het asfalt in hartje centrum. De wachten bij het Panteon der Nationale Helden (de halve bevolking van Paraguay overleefde een zelf gestarte fatale oorlog in de 19de eeuw met de buurlanden niet, mannen waren er in de eindfase niet meer en kindsoldaten werden daarom naar het front gestuurd door een schizofrene president: geen enkele kwam levend terug) praten rustig met elkaar omdat er toch niemand is die op hun let.

Na zaterdagmiddag al een gigantische lunch te hebben verwerkt - weinig subtiel, maar wel lekker: afrekenen per kilo! - begin ik 's avonds overnieuw en proef ik de lokale vis: surubí, een heerlijk zacht visje uit de rio Paraná. Dit eet ik in een tentje dat ik aantref na anderhalf uur speuren naar een restaurant dat open is op zaterdagavond!

Onder de gesignaleerde lokalen maak ik wel enige verbazing los omtrent mijn bezoek. Behalve het negeren van strarende blikken mag ik meer dan eens uitleggen wat ik hier eigenlijk doe. Dit vraag ik mezelf zondagochtend ook af als werkelijk alles van winkels tot musea gesloten is en maak ik mijn gang naar de busterminal: volgende bestemming!

In spookstad Asunción verblijf ik deze kapitale villa. Ook hier spookt het: ik ben de enige gast!

vorig bericht | overzicht | volgende bericht