Mexico

5 mei

Tulum

Om te overnachten in Tulum heb je de keuze uit een lawaaierig klein gat doorsneden door een drukke kustweg dat zijn bestaan te danken heeft aan de gelijknamige ruines verderop, óf direct aan de Caribische azuurblauwe wateren in een cabaña (strandhut) temidden van het witte zand en palmbomen... Ja, inderdaad die keuze is niet zo heel moeilijk, zeker nu ik over een meer dan voortreffelijke hangmat beschik (al denk ik over deze 1,5 kg wel eens anders als ik volledig bepakt ergens door een overhitte stad hobbel).

Tussen alle droge Maya-kost kan het geen kwaad om de intro van wat spanning te voorzien, dus bij deze:
Mijn verblijf in Tulum vangt aan zoals dat wel meer voorkomt; een biertje in de avond en overdag tussen de zwempartijen door wat ruines bekijken. Het afscheid kreeg een wat andere wending die met een sisser afloopt...

Na zoals gezegd 2 dagen te hebben opgedeeld in ruines en strand is het de bedoeling na het eten de slotavond in Tulum uit te luiden met de 3 Amerikanen met wie ik een Cabaña deel. We installeren ons aan het water in gezelschap van wat cerveza´s. Op het strand is weinig leven te bekennen, het is dan ook niet bepaald topseizoen hier en menig cabaña is onbezet. Avondduisternis is hier slechts relatief, als er weinig wolken zijn en de maan is bijna rond tekent deze scherpe schaduwen af op het witte zand. Zeker met een stevige wind die de aanwezige wolken opjaagt zijn de overkomende schaduwen een machtig gezicht.

Maar net als in een slechte politieserie verbreekt geritsel in de struiken achter ons de rust en komen plotseling 2 agenten op ons af. In eerste instantie zag ik hier het onheil niet van in, dat dringt ietwat aan de late kant pas tot me door als het stoere duo een te laat weggemoffelde joint bij één van de Amerikanen tevoorschijn tovert. Waarschijnlijk getraind, en nog meer geoefend, in het schrik aanjagen van toeristen maken ze duidelijk dat we een zware misdaad hebben gegaan, Mexicaanse wetgeving moeten respecteren (beter gezegd: Amerikaanse) en we in zwaar de klos zijn...we zullen geboeid worden afgevoerd richting politiecel en we (het blijkt om een gezamelijke 'misdaad' te gaan, bij navraag om mijn hachje te redden) riskeren gevangenisstraf voor onbepaalde tijd en een minimale boete van 1000 amerikaanse dollars.

Onze nieuwe vrienden hebben echter geen haast en merken we dat er wellicht wel wat 'geregeld' kan worden. Na lang geouwehoer kan het zaakje worden afgekocht voor $300 en krijgt de bewuste gast zijn paspoort terug. Inmiddels gaat het de agenten - godzijdank - nu alleen nog maar om hem en zijn vriendin die een trekje heeft genomen. Na een inzamelingsactie komen we tot 'slechts' de helft waarop de agenten de andere helft een dag wensen te ontvangen op een door aangewezen locatie. Met onze toezegging én al ons geld zijn ze er opeens vandaar om ons in dikke stress achter te laten!

Al was ik op dat moment al lang opgelucht dat het hen om de poen was te doen; poen die ik niet van plan was te dokken. De andere gasten waren echter zeer relaxt en excuseerden zich zelfs uitvoerig dat ik 'dankzij' hen erbij betrokken was geraakt. De ochtend erop als geld wordt gepind krijg ik mijn bijgelegde deel terug en moet zelfs nog met veel moeite de aangeboden 100% 'genoegdoening' afwimpelen. Bijna ietwat beschaamd, omdat ik niet van plan was de afloop van deze affaire af te wachten in Tulum maar gewoon zoals gepland de bus te nemen verder zuidwaarts richting Chetumal. De drie hebben inmiddels voor een, in mijn ogen gewaagde, strategie gekozen: de 2 dollarsbeluste smerissen zoeken ze niet op maar in plaats daarvan gaan ze enkele uren later zelf aangifte doen bij de politie om aangifte te doen van chantage. Op het moment dat twee van hen al meer dan 2 uur in het politiebureau zijn en hun vriendin nagelbijtend naast mij in het bustation zit, blijkt mijn bus drie kwartier eerder te arriveren. Na een plotsklaps afscheid stap ik in de bus en voel me behoorlijk opgelucht als ik het bord zie waarop een dikke rode streep door Tulum wordt getrokken.
Wellicht niet de meest solidaire actie deze trip maar als soloreiziger huldig ik het motto dat mijn eigen belang prevaleert en ik niet graag in de nesten belandt door mensen die ik enkele dagen ken.

Tja, zo laat je enkele dagen eerder nog aan de telefoon weten dat alles wel erg soepeltjes verloopt, zo soepel dat enkelen me al mailden of ik echt niets vervelend tot nu toe had meegemaakt: aardige telepathische kwaliteiten! Dit is dus mijn antwoord, niet wereldschokkend, maar voor een brave katholieke menneke toch wel effe schrikken!