Argentina |
30 augustus |
Mendoza |
MINA CLAVERO, 26 AUGUSTUS - Zaterdag het vlakke Córdoba verlaten en de rotsige Sierra´s 200 km westwaarts ingeslingerd. In deze rustieke en dunbevolkte omgeving is het plan om nog éénmaal de accu op te laden. Enkele dagen tussen de druk tjilpende kanarie´s en Condors lijkt me wel wat. Zeker met het adresje wat ik op het oog heb.
Ergens in het niets tussen de dorpjes Mina Clavero en Villa Dolores moet aan een meertje een kasteeltje liggen waar je als rugzaktoerist je gezicht kan laten zien zonder met pijn en moeite je creditcard tevoorschijn te halen. De buschauffeur vraagt me enigzins verbaasd of ik het wel zeker weet dat ik hier uit wil stappen en of ik er vrienden heb wonen. Het busschema is inderdaad vrij beperkt. Een bordje ´hostel´ is echter voldoende en wijst mij een stoffig paadje in dat na enkele honderden meters een afslag kent met wederom een houten bordje waarop 'Villa Fontana' staat gekalkt. Een schitterende oprijlaan, 400 meter lang en geflankeerd door reusachtige platanen, is de laatste hindernis die mij scheidt van ´mijn´ paradijsje voor de komende dagen. De rust hier is overweldigend en er komt me zelfs geen hond toegesneld. Het hek mag ik ook zelf openmaken. Druk is het niet, want een auto - wat hier wel handig is - zie ik niet. Überhaupt weinig leven te bekennen, kozijnen zijn gesloten en het zwembad is leeggepompt. Maar ja, het is dan ook winter. Ah, daar komt een klein keffertje aangesprint; zo eentje die tevergeefs een meter hoog springt om een aai over zijn bolletje te krijgen. Terwijl een tweede en derde variant ook zijn ontwaakt, verschijnt ook de eigenaar aan de ingang. Zijn verbaasde blik doet me heel langzaam vermoeden dat het weleens op een onfortuinlijke onderneming kan uitdraaien. En jawel hoor: meneer vond het nodig het bijltje erbij neer te gooien en heeft het pand een maand geleden verkocht!
Ideale vertrektijden kan je in een klein dorpje wel vergeten. Ideale aankomstijden dus ook. Om half twee maandagnacht loop ik de busterminal in Mendoza uit en ga op zoek naar een slaapadres. Hoef je allemaal niet wakker van te liggen, want de meeste ho(s)tels zijn hier 24 uur geopend en ontvangen graag je pesos. Na in het centrum aanbeland te zijn is het dan ook bij het eerste adres direct raak.
Met mijn verkorte versie van de Sierra´s heb ik dinsdag de hele dag om na te denken wat te doen in Mendoza. Niet zo moeilijk eigenlijk. Het is de stad - cq provincie - waar Argentinië´s meest gewaardeerde wijn vandaan komt, dus dat wil ik zelf wel eens zien én proeven!
Maipú is het dorpje zo'n 15 km buiten de stad waar menig gerenommeerd bodega haar wijntakken koestert. Het is heerlijk pril voorjaarsweer: bloeiende bloesem, waterig zonnetje, graadje of 17, alle reden dus om op de fiets te stappen. Nou ja, fiets... wat ik van de hosteleigenaar meekrijg is niet meer dan een door in elkaar gelast vehikel van metalen buizen. Maar het functioneert en de weg aan de voet van de Andes is vlak.
De weg blijkt met het ontbreken van richtingaanwijzers en een kaart die meer mooi dan handig is lastiger dan gedacht. Ook moet ik nog een keer een sprint aantrekken die Blijlevens een Touretappe zou hebben opgeleverd, mijn prijs is dat ik een vuil en wild loeder van een herdershond van me af weet te schudden. Ik heb hier een behoorlijke hekel aan honden ontwikkelt, dus hondenbezitters zijt gewaarschuwd! De liefde tussen mens en dier is in dit hoorbaar talrijke hondengebied niet wederzijds, menig levenloos harig hoopje mag ik met dichtgeknepen neus (en ogen) passeren.
Het is geen vakantieseizoen,
een door-de-weekse dag en elke Argentijn die werk heeft verdient dus braaf de kost. Weer is behoorlijk slecht bovendien: lawinegevaar houdt de hoogste liften gesloten en het zicht moet toch wel eens beter zijn geweest.
Hoe dan ook: big fun!