Chile |
12 augustus |
San Pedro de Atacama |
Aanwijzingen dat je van Zuid-Amerikaans armste land naar één der meest welvarende overstapt, laten niet lang op zich wachten. Sinds lange tijd voel ik weer glad asfalt onder me en dat voelt niet slecht na drie dagen hobbelen, stuiteren en bonken in een krappe jeep!
Na 50 km houden we halt bij de Chileense douane. Dat Chili weinig op heeft met de Boliviaanse landbouwpolitiek blijkt wel uit hun benadering van grenspassanten. Na een verklaring te hebben getekend geen groente, fruit of zuivel mee te dragen wordt dit nog even fijntjes gecontroleerd door een speurhond in de bus en wordt de rugzak door een zich zeer belangrijk voelend ambtenaartje nagezocht. Leuk verhaal natuurlijk, maar ze zoeken toch echt gewoon naar drugs (coca).
Direct daarop rijden we San Pedro binnen, een klein gehucht van zo'n 2000 inwoners gelegen in een oase midden in woest en kurkdroog landschap.
Na een stevige almuerzo (lunch) keer ik in de avondschemerig terug in San Pedro. Een douche doet wonderen en na wat te hebben gegeten tref ik in een bar drie Hollandse dames die ik sinds de dino-truck uit Sucre steeds tegenkom. Reden voor nog een biertje dus.
Een dag eerder, zaterdag, naar Calama 100 km verderop gebust. De grootste stad in de omgeving, maar zonder historie en weinig interessant. Dus waarom erheen? In San Pedro ontbreekt een pinautomaat en met de traveller cheque's inmiddels verzilverd en te weinig dollars op zak rest mij weinig keus.
Zondagochtend vertrek in naar Argentinië; de stad Salta. Er verstandig aan gedaan direct donderdags een stoel te boeken want het is één van de laatsten van deze tweewekelijkse verbinding met zondag als vertrekdag. Het laat mij meteen kennismaken met Argentijnse prijzen: $30 voor 12 uur bussen (waarvan 2 uur stilstaan bij doaunes), hiervoor heb ik in menig land verschillende weken en dus honderden km's afgelegd!