Mexico |
16 april |
Chacahua |
Zoals al eerder gememoreerd zijn nachtbussen niet altijd een pretje (al scheelt het wel een overnachting in een hostel!) Na een uiterst onrustige tocht door de bergen met vele haardspeldbochten, drempels, stops en te weinig beenruimte blijkt `s ochtends bij aankomst mijn voorgevoel van de avond ervoor bewaarheid; mijn maag heeft wederom wat probleempjes met de lokale kookkunsten en hygiëne!
Chacahua hebben we uitgekozen in de hoop zo weinig mogelijk mensen aan te treffen op het strand (dus geen Cancún-achtige settings) en een relaxt weekend te hebben ver weg van de alom heersende paasdrukte in de rest van Mexico.
De mensen leven hier van de visvangst en het spaarzame toerisme (hoofdzakelijk Mexicanen en een enkele rugzaktoerist). Het aanbod is in ieder geval zeer aantrekkelijk: je mag gratis je tent direct aan het strand optuigen of in een hangmat tukken. Het enige wat de uitgekozen strandtent verlangt is de consumptie ter plaatse. dat is uiteraard geen onoverkomelijk probleem en niet veel later nuttigen we onder de schaduw van de palmbladeren dan ook van onze eerste cerveza!
Getuige de af te leggen route er naar toe moet dat wel lukken. Mijn gids vermeldt zelfs dat je voor deze 80 km twee volle dagen moet uittrekken! Dat blijkt - gelukkig - echter chromelijk overdreven, al zijn we zeer gelukkig in onze timing en verschijnt steeds de gewenste bus, collectivo (soort ´goedkope taxi´ die je deelt met 7 à 8 andere personen) en uiteindelijk de boot. Het mototbootje brengt ons na een spectaculaire trip dwars door de lagoons naar Chacahua. Een pittoresk vissersdorpje gelegen op een eilandje tussen de Lagoons en de Pacific.
Zonder enige moeite hebben we ons aangepast en doen het hele weekend, op een ambitieuze ochtendren na, niet meer dan slapen, eten, drinken en luieren.
Soms gaat het mij echter 'iets' te tranquille. ´s Maandags namiddag heeft de bootbestuurder moeite om zijn gewenste 10 passagiers bij elkaar te schrapen. met de wel aanwezige 8 (waaronder wij dus) gaat hij vervolgens doodgemoedereerd voor ruim een uur lang rondjes tuffen op zoek naar de onvindbare twee. Mijn nog altijd beperkte Spaans bood me helaas niet de mogelijkheid uit te leggen dat dit economisch gezien zeker niet de verstandigste keuze is. Wel geeft hij toe als ik vraag of de mogelijkheid er nog in zit dat we voor het donker enige progressie hebben gemaakt.
Eenmaal terug in Puerto Escondido blijkt reisdrukte als gevolg van Pasen nog na te dreunen: mijn gewenste nachtbus naar San Cristobál is reeds volgeboekt en ook voor de twee komende dagen! Op zoek naar alternatieven schiet de ticketverkoopster me te hulp en wijst ze me op de laatst beschikbare stoel naar Tonola, een stadje in de richting van mijn bestemming, van waaruit het eenvoudig is verder te reizen. Deze bus vertrekt al een half uur later en voordat ik het besef heb ik afscheid genomen van Stefan (die doorreist naar New York) en kijk ik met een volledig bezette bus naar een lachwekkend, maar nog meer slaapverwekkend, Mexicaanse slapstick (Tja dat is je 'geluk' als je alleen de keuze hebt uit een 1ste klas bus; een topfilm waarbij het geluid niet te zuinig staat afgestelt!).