Bolivia

9 augustus

Salar de Uyuni

Uyuni is een gehuchtje van niets, ergens in the middle of nowhere die Altiplano Boliveano heet. Door rotsige en kale bergen omgeven, nog kalere steppe, bestaande uit zand, stenen en - helaas - zwerfafval. De verzameling huisjes dankt haar bestaan in dit maanlandschap aan haar treinstation, ooit belangrijk knooppunt voor de per spoor te transporteren metalen uit de vele mijnen, zoals bijvoorbeeld Potosí. Deze had een directe verbinding met Cobija en Antafogasta: ooit voor Bolivea belangrijke - en enige - havensteden, nu Chileens territorium. Deze verloren gegane burenruzie ligt erg gevoelig en broeit daarom nog steeds (nauwelijks contact op politiek niveau). Net als de oorlog in de jaren dertig met de andere buur Paraguay heeft Bolivia afgesneden van de economisch belangrijke oceanen en mede daardoor tot een armoedig bestaan veroordeeld.
Markante getuigen van Uyuni als voormalig spoorknooppunt is het treinenkerkhof langs de rails verderop. Verschillende roestige locs en wagons zijn hier gedumpt en wachten, ijzersterk als ze zijn, geduldig op hun definitieve lot.

In het plaatselijke hostel kom ik gelijktijdig aan met een Cypriotische Brit, waarmee ik een kamer deel. Financieel voordeel levert het dit keer niet op, de norrige bazin is niet tot een 'tarifa especial' te verleiden! Na wat uitwisselen van reiservaringen en -tips (de een komt van bestemmingen die de ander nog wilt bezoeken) verruilen we dit standaard reizigersonderwerp als snel voor belangrijkere zaken: voetbal! Twee hardcore-liefhebbers blijken elkaar te hebben getroffen en de avond wordt naast pizza en bier gevuld met een hele reeks WK`s, EK´s, tig Engeland-Nederland, 4-4-3, Arsenal en Fortuna´s roemruchte Engelse spitsentraditie (al blijken die op de eilanden minder bekend). Hij vertrekt een dag later, de ochtend dat ik Parijzenaar Hervé een dag eerder dan verwacht weer tref. Na de condirreal-tocht gaan we nu een meerdaagse jeeptour ondernemen dwars door de zoutvlaktes en altiplano.
Deze trip gaat, naar goed Boliveaans gebruik, chaotisch van start en samen een andere Nederlander delf ik wederom het onderspit tegenover 4 Fransen. De jeepbemanning wordt gecomplementeerd door chauffeur cq gids Marino en kokkin Betty: al snel 'DJ Betty' met de verantwoordelijkheid over de Latino-hits en golden seventies en eighties suisende Yoko-radio van de Toyota Landcruiser.

Uyuni uitrijdend verwisselt het landschap gestaag van gedaante en neemt het surrealistische karakter alleen maar toe met het betreden van de zoutvlaktes. Zeker als we na andarhalf uur rijden 'aanmeren' bij Isla Pescado; een rotsige puist midden in het zoutmeer en gevuld met stekelige cactussen.
In de avond komen we met beurse billen aan te San Cristobal, ook al een gehucht met opmerkelijke historie. Dit dorp is enige jaren geleden 'opgepakt' en enkele kilometers verderop weer neergevlijd. Dit met behulp van een Canadese mijnfirma die wel wat zch in exploitatie van de oorspronkelijke locatie en elk gezin met een oprotpremie van $20.000 doneerde. Een gewenste geasfalteerde weg voor de trucks richting (Chileense!) havens ging de autoriteiten - en natuur- en toerismeorganisaties - echter een brug te ver. Het nieuwe San Cristobal is een saaie eentonige verzameling prefabhuizen naar efficient Amerikaans model.