LANSU.com T R A V E L | Somewhere along the Gringo Trail in Latin America ][ Salta

vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Argentina

16 augustus

Salta

Overdag reizen met het vooruitzicht 12 uur tot een busstoel veroordeeld te zijn, stemt niet bijster vrolijk. Behalve dat het een verspilde dag is, maakt een nachtelijke aankomst de zoektocht naar een slaapadres er ook niet eenvoudiger op. Echter, de rit van San Pedro naar Salta was één lange sightseeing route dwars door de Salar richting Argentijnse grens waar normaal nog geen flamingo overheen vliegt.
Ook het vinden van een hostel in slapend Salta bleek geen punt, verschillende 'lokkers' die zich verdringen voor de openzwiepende busdeur maken een prijs- en aanbodvergelijking wel heel gemakkelijk. Allemaal ongeveer hetzelfde kies ik voor een tent die het dichtst tegen het centrum aanligt en pas twee maanden open is. Nieuwe adressen moeten zich waarmaken en zijn daardoor vaak beter, maar toch nog altijd rustiger dan de gevestigde namen in een stad. Met deze schreeuwende kippenhokken heb ik het zo langzamerhand wel gehad.

Na wat gebabbel met de tijdelijke 'gastenlokker' van mijn hostel, heb ik mijn Salta-programma rond, al resulteert dat in een wat langer verblijf dan aanvankelijk voorgenomen.

Me er inmiddels bij neergelegd dat het Spaanse verleden met tot in Buenos Aires zal achtervolgen, tref ik ook hier weer de bekende, immer en overal aanwezige koloniale drie-eenheid: kathedraal, klooster en kerk.
Om te beginnen, de cathedraal aan Plaza 9 de Julio.

Kerk San Fransisco en fransiscus zelf zijn vooral kleurrijk en daardoor fotogeniek!

Klooster San Bernardo houdt de deur nog altijd gesloten voor de grote boze buitenwereld. En hoe gek het ook klinkt maar de deur is zo'n 100 jaar ouder dan de rest van het gebouw.

Deze levendige stad bevestigt direct je vermoeden van een Europees Argentinië: taal en architectuur zijn uiteraard van Spaanse origine, maar de vrouwen lijken wel haast Italiaans en de auto's zijn voornamelijk van Franse makelij. Argentijnen mogen zichzelf danwel graag op de borst kloppen, de nationale economie is al jaren failliet wat ertoe heeft geleid dat deze trotse natie dezer dagen met het IMF in de clinch ligt over hoe nu verder. Armoede is dan ook duidelijk aanwezig, zeker als je het centrum verlaat. Juan, een hostelgast uit Buenas Aires, vertelt me dat 17% van de mensen zonder werk zit, terwijl anderen juist twee baantjes hebben aangenomen om rond te kunnen komen in een land waar de peso gelijke tred houd met de keiharde dollar.

Vandaar wellicht dat auto's minder snel worden ingeruild en er tal van 'jonge klassiekers' de straten van Salta doorkruisen, Renaults 4, 6 en 12, Peugots 404, 504 en zelfs nog enkele - zij het uitgebluste - 403´s! Ook één der leukste bolides ooit gemaakt tuft hier nog vrolijk rond: Fiat 600.

Ook in Argentinië is Maxima inmiddels bekend en wordt haar naam commercieel ten gelde gemaakt. Ze houden het hier overigens wat dichter bij waar de Zorreguitas daadwerkelijk goed in zijn: bankieren cq rentenieren.
De school is uit! Geen laboratoriumschool ofzo maar gewoon een basisschool, een witte stofjas lijkt hier te fungeren als armoedig schooluniform.

Met diezelfde Juan tour ik dinsdag door de omgeving in een via de hostelbaas gunstig geregeld huurautootje. We gaan 189 km zuidwaarts richting Cafayate.

De Quebrada de las Conchas is een schitterende weg door rotsformaties met merkwaardige natuurcreaties. Bijvoorbeeld de rotsspleten Garganta del Diablo ('keel van de duivel') en het 'Amphitheater'.

Cafayate is een vooraanstaand wijnplaatsje in Noord-Argentinië, waar ik een hap neem van het lekkerste ijs ooit geproefd: helados de vino. Juist; ijs op basis van wijn! Ik proef hier een gat in de Europese ijsmarkt!
De smaak te pakken gaan we op bezoek bij Vasija Secreta, de oudste plaatselijke wijnboer.

De wijn smaakt prima, al blijft het vreemd dat de wijnproductie hier halverwege augustus stil ligt (winter!)terwijl de collega's in Europa druk voorbereidingen treffen voor de aanstaande belangrijkste maand van het jaar.

Op de terugweg verheugen we ons op wat komen gaat: wederom een dagvullende trip, maar dit keer over rails. In de Tren a las Nubes ('trein naar de wolken') van Salta naar San Antonio de los Cobres. Net als de Chihuahua al Pacífico eerder in Noord-Mexico opnieuw een befaamde treinrit door een kopermijnstreek. Ditmaal klimmend van 1190m naar ruim 4000m, waarmee het tot de hoogste treintrajecten wereldwijd behoort.
Veel ruimte voor passagiers is er niet, want het is de vrachttrein die op woensdag vertrekt. Slechts één passagierswagon is aangekoppeld tussen wagons en tanks die ik weet niet wat vervoeren. Behalve qua timing is het ook zeker qua budget een veel aantrekkelijker alternatief dan de $100 (!) duurdere toeristentrein die elke zaterdag omhoog tuft.

Heerlijke vergane glorie op het treinstation van Salta.