vorig bericht | overzicht | volgende bericht
|
Mexico |
|
Het nadeel van een nachtbus is dat je niet bepaald uitgerust aan de volgende dag begint. De dag van aankomst in Oaxaca vul ik voornamelijk met wat rondhangen op de twee centrale plaza´s Zócalo en Alameda.
Oaxaca is een bekende en populaire koloniale stad, het is daarom waanzinnig druk dezer dagen van Semana Santa met voornamelijk binnenlandse toeristen. Als gevolg hiervan gaat veel van het moois wat de stad te bieden heeft schuilt achter marktkraampjes, felle ballonnen, tortilladampen en uiteraard mensenmassa`s. Oaxaca ademt een bijna `Valkenburgs` sfeertje!
Semana Santa (Pasen) betekent voor Oaxaca de topweek van het jaar. De vele overdekte stands en kraampjes zijn overigens niet berekend op mensen langer dan 1.75m!
Ook de volgende dagen weinig trek in een actieve stadsverkenning waarin ik me moet manoevreren tussen kinderwagentjes, taco´s verslindende volksstammen en een armada aan ongeduldige op geldbeluste taxichauffeurs. Wel ga ik met Stefan, een tot Australiër verworden Duitser naar de ruines van Monte Albán even buiten de Oaxaca.
Monte Albán is een stad op een steile berghelling die hoog boven Oaxaca uittorent en stamt ongeveer uit dezelfde periode als het noordelijker gelegen Teotíhuacan. De belangrijkste tegenstelling is echter dat Monte Albán strak werd georganiseerd op basis van militarisme en religie zo goed als geen rol van betekenis speelde.
Stefan is iemand met een verhaal. Van oorsprong Duitser, leeft hij nu voor zo´n 10 jaar in Australië. Tot zijn 25ste echter in Duitsland waar hij op dat moment een succesvol zakenman is in de Duitse media-industrie. Samen met zijn vriendin woont hij in een penthouse boven zijn kantoor waar hij 10 mensen in dienst heeft en een miljoenenomzet draait. Zijn leven neemt een drastische wending als zijn relatie op de klippen loopt. Enkele maanden later verkoopt hij zijn business en overpeinst in Australië zijn toekomst. Dit wordt humanitaire hulpverlening. Hij behaalt in de VS zijn master in `humanitaire organisaties` en gaat aan de slag voor verschillende hulporganisaties wereldwijd. Met zijn capaciteiten werkt hij zich op tot `fieldcoordinator`; als hoofdverantwoordelijke ter plaatse leiding geven aan een internationale staf, aangevuld met vrijwilligers en lokaal personeel, in een vluchtenlingenkamp bevolkt door tienduizenden mensen die al hun bezittingen hebben verloren en ten einde raad zijn.
Plaatsen in de wereld waar geen enkel doorsnee persoon zijn gezicht wil laten zien zijn zijn werkgebied: Congo, Sierra Leone, Oost-Timor en nu net terug van het door zware aardbevingen getroffen El Salvador eerder dit jaar. Ondanks dat hij in Indonesië anderhalf jaar geleden zwaar gewond is geraakt door met EHBO-collega´s in een waanzinnige menigte verzeild te raken gaat hij door. Enkele dagen geleden heeft hij per e-mail vernomen dat zijn aanwezig is gewenst in Afghanistan... het land van Osama Bin Laden en consorten die onlangs een nieuwe ´Heilige Oorlog´ hebben uitgeroepen waarbij met name de humanitaire organisaties en de UN het moeten ontgelden vanwege hun support aan emancipatie.
Dit werk maakt hem tot een globetrotter en hij is slechts 2 tot 4 maanden per jaar thuis in West-Australië. Zijn motivatie? "Iemand moet het doen".
Oaxaca is een schitterende stad, met één van de meest uitbundig opgetuigde cathedraals van Mexico in de typische Barokstijl. Echter, als je treintjes ziet rondrijden wordt het tijd om op te krassen.
Het idee om de omgeving van Oaxaca per mountainbike te verkennen bleek achteraf geen wijze. Met een behoorlijke fiets, maar slechte wegen en een dramatische zelfgetekende en vervolgens slecht gecopieerde kaart cq routebeschrijving verdwaal ik onmiddelij zodra ik de satd achter me heb gelaten. Na de steile weg naar Monte Albán voor driekwart te hebben beklommen geraak ik op onverharde paden. Continue dalen en klimmen in een omgeving van stenen, stof en verwilderde honden maken het niet bepaald tot een pleziertochtje. Eenmaal de verharde weg teruggevonden laat ik de kaart voor wat het is en beperk me tot de `veiligere` hoofdwegen. Alles is echter relatief hier in Mexico en de hoofdwegen kennen weer hele andere gevaren, zoals het ontbreken van twee meter asfalt zonder gaten, drempels of glas, buschauffeurs die enthousiast proberen je van de weg te bulderen en het onsmakelijke aanblik van (alweer) dooie honden...
Semana Santa. Dat betekent een heilige processie na de avonddienst door de stad op Goede Vrijdag.
Na eindelijk de stad te hebben bekeken reis ik samen met Stefan naar de kust op weg naar Puerto Escondido. 80 km westwaarts ligt onze bestemming: 'Lagunas de Chacahua'. Wij gokken erop dat dit ietwat omslachtig te bereiken oord is gevrijwaard van massatoerisme in deze piekweek.
vorig bericht | overzicht | volgende bericht
