vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Argentina

30 augustus

Mendoza

MINA CLAVERO, 26 AUGUSTUS - Zaterdag het vlakke Córdoba verlaten en de rotsige Sierra´s 200 km westwaarts ingeslingerd. In deze rustieke en dunbevolkte omgeving is het plan om nog éénmaal de accu op te laden. Enkele dagen tussen de druk tjilpende kanarie´s en Condors lijkt me wel wat. Zeker met het adresje wat ik op het oog heb.
Ergens in het niets tussen de dorpjes Mina Clavero en Villa Dolores moet aan een meertje een kasteeltje liggen waar je als rugzaktoerist je gezicht kan laten zien zonder met pijn en moeite je creditcard tevoorschijn te halen. De buschauffeur vraagt me enigzins verbaasd of ik het wel zeker weet dat ik hier uit wil stappen en of ik er vrienden heb wonen. Het busschema is inderdaad vrij beperkt. Een bordje ´hostel´ is echter voldoende en wijst mij een stoffig paadje in dat na enkele honderden meters een afslag kent met wederom een houten bordje waarop 'Villa Fontana' staat gekalkt. Een schitterende oprijlaan, 400 meter lang en geflankeerd door reusachtige platanen, is de laatste hindernis die mij scheidt van ´mijn´ paradijsje voor de komende dagen. De rust hier is overweldigend en er komt me zelfs geen hond toegesneld. Het hek mag ik ook zelf openmaken. Druk is het niet, want een auto - wat hier wel handig is - zie ik niet. Überhaupt weinig leven te bekennen, kozijnen zijn gesloten en het zwembad is leeggepompt. Maar ja, het is dan ook winter. Ah, daar komt een klein keffertje aangesprint; zo eentje die tevergeefs een meter hoog springt om een aai over zijn bolletje te krijgen. Terwijl een tweede en derde variant ook zijn ontwaakt, verschijnt ook de eigenaar aan de ingang. Zijn verbaasde blik doet me heel langzaam vermoeden dat het weleens op een onfortuinlijke onderneming kan uitdraaien. En jawel hoor: meneer vond het nodig het bijltje erbij neer te gooien en heeft het pand een maand geleden verkocht!

Castillo Villa la Fontana, Sierra´s Córdoba. Rond 1910 gebouwd door Italiaans ingenieur Bertoli, hij had wel wat lires te besteden, het schitterende kasteeltje wordt omgeven door een flink landgoed dat je zo in Umbria laat wanen... Ik had er graag enkele Italiëgangers die momenteel de koffers pakken jaloers mee gemaakt - kan dit overtroffen worden?

Het kasteel staat inmiddels leeg en over twee weken trekt de nieuwe eigenaar in, die op de ene of andere manier niet deelt in de Argentijnse recessie en het geenzins van plan is om reizigers hier te laten overnachten. Na een babbel met de uittrekkende eigenaar slof ik weer terug naar de verlaten weg. Met lifters hebben ze in Argentinië weinig op, de pick-ups en vans die me passeren doen dat met een dusdanige snelheid zodat de duim weer snel gestreken kan worden. Dan de bus maar. Die komt 2,5 uur later en brengt me weer in Mina Clavero. Terug bij af. Hierna valt alles tegen en na een nacht in dit uitgestorven dorpje dat zomers toch echt levendig en populair moet zijn, geloof ik het allemaal wel en spring zondagnamiddag in de bus die naar Mendoza koerst.

Ideale vertrektijden kan je in een klein dorpje wel vergeten. Ideale aankomstijden dus ook. Om half twee maandagnacht loop ik de busterminal in Mendoza uit en ga op zoek naar een slaapadres. Hoef je allemaal niet wakker van te liggen, want de meeste ho(s)tels zijn hier 24 uur geopend en ontvangen graag je pesos. Na in het centrum aanbeland te zijn is het dan ook bij het eerste adres direct raak.

Mendoza, een heerlijk tranquile stadje met vele pleinen, waaronder het centrale Plaza Independencia.

Maar ook onder andere plaza Italia, plaza San Martín, plaza Chili, plaza España...

Mooist is echter met afstand parque San Martín, in afmetingen en opzet het plaatselijke Central Park.

Nog wat stadsimpressies: zoals de winkelgalerij gefinancieerd door een welvarende wijnboer, een bank heeft uiteraard bezit genomen van het mooiste pand van de stad, de kerk waar de dochter van bevrijder Generaal San Martín rust en de oorspronkelijke locatie waar Mendoza officieel werd gesticht - en weer verwoest na enkele zware aardbevingen.

<

Met mijn verkorte versie van de Sierra´s heb ik dinsdag de hele dag om na te denken wat te doen in Mendoza. Niet zo moeilijk eigenlijk. Het is de stad - cq provincie - waar Argentinië´s meest gewaardeerde wijn vandaan komt, dus dat wil ik zelf wel eens zien én proeven!
Maipú is het dorpje zo'n 15 km buiten de stad waar menig gerenommeerd bodega haar wijntakken koestert. Het is heerlijk pril voorjaarsweer: bloeiende bloesem, waterig zonnetje, graadje of 17, alle reden dus om op de fiets te stappen. Nou ja, fiets... wat ik van de hosteleigenaar meekrijg is niet meer dan een door in elkaar gelast vehikel van metalen buizen. Maar het functioneert en de weg aan de voet van de Andes is vlak.
De weg blijkt met het ontbreken van richtingaanwijzers en een kaart die meer mooi dan handig is lastiger dan gedacht. Ook moet ik nog een keer een sprint aantrekken die Blijlevens een Touretappe zou hebben opgeleverd, mijn prijs is dat ik een vuil en wild loeder van een herdershond van me af weet te schudden. Ik heb hier een behoorlijke hekel aan honden ontwikkelt, dus hondenbezitters zijt gewaarschuwd! De liefde tussen mens en dier is in dit hoorbaar talrijke hondengebied niet wederzijds, menig levenloos harig hoopje mag ik met dichtgeknepen neus (en ogen) passeren.

Zonder kleerscheuren kom ik aan in Maipú en bodega San Felipe / La Rural is mijn eerste bestemming. Een kleine wijnboer in 1895 opgericht door de Italiaanse immigrant Ruttini. Een interessant museum laat de ontwikkeling van wijn productie zien in de loop der tijd: van de Spaanse introductie van de wijntak en de Europese immigratie (voornamelijk Italië en Spanje) tot en met de huidige werkwijze. De wijn smaakt overigens ook prima!

Voorjaar in Maipú. De heilige maagd bidt alvast voor een goed wijnjaar 2002, de olijfbomen worden gesnoeid en de fruitbomen staan in volle bloei.

Op naar de volgende bodega, ditmaals Argentinië's grootste - en volgens eigen opgave ter wereld (qua vloeroppervlakte dan). En dat zou best kunnen want Bodega Giol lijkt meer op een 19de eeuws fabrieksterrein dan een idyllisch wijnboerderijtje. Binnen zijn de enorme eiken vaten echter indrukwekkend om te zien, wel voeren ze me op het eind onder meer mouscato: van al die zoetigheid - moet ik tot hun schrik - toch even een vies gezicht trekken!

Tja, en dan heb je nog wat tijd over dus what's next?
Na op ontdekkingstocht door de jungle in Mexico, Belize, Guatemala en Costa Rica, hiken in Peru, boven de wolken in Bolivia, biken in Chili en diven in de Caribian...

SKIËN! Dus op naar Los Penintentes, het populairste ski-oord dat vanuit Mendoza in een dagtrip kan worden bezocht. Na om zes uur in de bus gesprongen te zijn sta ik van 10 tot 5 op de latten en heb de pistes voor me alleen! Hoe dat zo?

Het is geen vakantieseizoen, een door-de-weekse dag en elke Argentijn die werk heeft verdient dus braaf de kost. Weer is behoorlijk slecht bovendien: lawinegevaar houdt de hoogste liften gesloten en het zicht moet toch wel eens beter zijn geweest.
Hoe dan ook: big fun!

vorig bericht | overzicht | volgende bericht