vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Perú

4 juli

Inca-trail naar Machu Picchu

Vóórdat we de heilige paden der Inca´s betreden eerst even kort het onstaan en neergang van dit mythische imperium:
 Nog minder dan de aan jullie uitvoerig uit de doeken gedane Mayageschiedenis is er bekend over de Inca´s, laat staan met zekerheid te stellen. Door het ontbreken van geschiedschrijving berust huidige kennis op wat mondeling van generatie op generatie is gegaan, al dan niet overgoten met een flinke subjectieve - sterk romantiserende en idialiserende - saus door met name Spaanse geschiedschrijvers.
Volgens de mythe onstaat het Incarijk met het verrijzen van haar eerste leider Manco Capac met zijn zuster uit het Titicaca-meer rond 1200. Gecreeërd door de zon als aangewezen oprichters van een uitverkoren ras. Beetje eng allemaal, maar het gaat er hier onder de huidige sukkelende Peruanen in als cavia!

De Inca-geschiedenis op een muur gekalkt #1.

Vóór die tijd zijn er reeds verschillende beschavingen verrezen en weer ten onder gegaan, hun oorsprong gaat terug tot 2500 v.Chr. Deze stammen kenden al een hoge graad van civilisatie, bouwden grote tempels, waren specialisten in keramiek en geloofden in een leven na de dood, wat zij uitbundig demonstreerden in de graftomben van hun leiders. Voornaamste reden van hun bestaansbeeïndiging is hun gebrek aan territoriumexpansie, iets wat de Inca´s níet ontbreekt. Vanaf 1200 groeit deze kleine stam te Cuzco in de volgende 300 jaaruit tot het grootste riijk dat het gehele Amerikaanse continent ooit heeft gekend. Met Cuzco als machtscentrum beslaat het het huidige Peru, Ecuador, Zuid-Colombia, bijna geheel Bolivia, de noordelijke helft van Chili en Noordwest-Argentinië. Qua oppervlakte te vergelijken met een samensmelting van de Benelux, Frankrijk, Zwitserland en Italië.
In hun expansiedrift pakken de Inca´s het slim aan: om de vijandige stammen aan hun gezag te onderwerpen en eventuele rebellie te voorkomen gunnen zij hun leiders bestuursposities, worden vrouwen gehuwd en migreren complete families van of juist naar Inca-centra.
De gouden eeuw (1430-1532) is tevens de laatste eeuw; na de gerealiseerde expansie nemen interne onlusten de overhand en slaan over in een burgeroorlog met de vete tussen twee broers over de troonopvolging van hun overleden vader en voormalig leider.

Eén der 12 Incaleiders.

De één vermoord de ander, waarop deze vervolgens via een list wordt gevangen genomen door het leger van de inmiddels gearriveerde Spaanse generaal Pizarro die uit is op het Incagoud. De onstane chaos - en meegebrachte pokkenziekte die duizenden slachtoffers maakt - helpt hem deze Zuid-Amerikaans regio te veroveren.

De Inca-geschiedenis op een muur gekalkt #2.

Door de vele verhalen over schatkamers vol met goud en zilver trekken de Spanjaarden hongerig landinwaarts op zoek naar de Incasteden. Zij veronderstellen dat alleen de valleien bewoonbaar zijn en verkennen niet het steile en ruige Andesgebergte. De 'verloren stad' Machu Picchu wordt daarom nooit door hen ontdekt, al hoefde indertijd één in de buurt verkerende Spanjaard maar scherp omhoog te kijken toen hij de Urubamba-rivier afvoer. De stad is wel bekend onder enkele lokalen die de terrassen gebruiken voor hun eigen gewassen. Het duurt tot 1911 eer een lokaal jochie ontdekker Hiram Bingham naar Machu Picchu leidt en het - van wat bekend is - tot de meest imposante overblijfsel maakt van de Inca-cultuur. Historici gaan uit van nog vele onontdekte overgroeide ruines in de Andes.

Dag 1 Vroeg verzamelen betekent niet vroeg vertrekken. Het opwindende gevoel in de voetsporen van Hiram Bingham te treden laat mij ruim voor het alarm of half zes afgaat naast mijn bed trappelen en als ik driekwartier later dan afgesproken wordt opgehaald sta ik al enige tijd startklaar. Eenmaal deelnemerslijsten vijfmaal en nog een keer gecontroleerd zet de bus zich in beweging om na een uurtje weer te parkeren voor een onaangekondige mogelijkheid tot ontbijt. Eigenlijk doel van deze anderhalf uur stop is het inslaan van eten en organiseren van het begeleidende team van dragers en koks.
Het is half twee als te Piscacucho de rugzak wordt vastgeklikt em de 45 km-lange trail van start gaat.

De omgeving is direct vanaf de start imponerend.

Tijdens de lunch - moe mogen we niet worden vandaag - constateer ik met enige pret dat veel mensen van mijn en andere groepen wel erg veel meesjouwen en dan ook opgelucht deze zware last afwerpen. Mijn bagage heb ik afgestemd op de (beperkte) literinhoud van mijn kleine rugzak: slaapzak en -mat, wat extra eten, kleding en toiletspullen.
Mijn gemeleerde groep bestaat uit een Zwitsers stel, een pasgetrouwd Noors echtpaar (die daarmee spontaan elkaars namen lijken vergeten en elkaar alleen maar ´man´ en ´vrouw´ noemen), een Engelse broer en zus van Colombiaanse origine en een in London wonende Japanse spraakwaterval. Het Zuid-Amerikaanse continent wordt vertegenwoordigd door twee vriendinnen uit Lima en twee Brazilianen uit Rio de Janeiro - allevier overigens upper class. Naast de Limburgse afvaardiging wordt de groep gecomplementeerd door onze ´joker´: een Amerikaanse dertiger met de mimiek van Robin Williams.

Enkele groepshots die mij via e-mail hebben bereikt. Links: kampeerstek tweede dag even onder de pas, rechts is iedereen heelhuids gearriveerd te Machu Picchu.

Dag 2 Na een steenkoude nacht begint de Inca-trail zondags écht: vanuit Wayllabamba, het indianengehucht waar we hebben overnacht, gaan we in éé´n lange steile klim naar het hoogste punt van de tocht: Abra de Warmiwañusqua, de 'Dode Vrouw Pas' op 4200 meter. De bij het ontbijt reeds aangekondigde misére - halve groep ziek, zwakjes, grieperig, hoogteziek - vertaalt zich, net als bij de andere groepen, tot één grote veldslag. Een echte koninginnerit dus!
Menig deelnemer begint zich al snel af te vragen waarom eigenlijk opgegeven voor 4 dagen wandelen in de bergen en sleept zich gebukt gaand onder de ijle lucht, te zware bepakking en felle zon meer dood dan levend een lange lijdensweg omhoog.
Deze oneindige file der kreunende en zuchtende meute met één van de gidsen achter me gelaten en in alle rust op eigen tempo naar boven gelopen, zo nog een beetje het idee de trail zelfstandig af te leggen! De enigsten die voorbij snellen zijn de dragers, zij klaren een ongelooflijke - schaamte opwekkende - klus. Officieel beperkt tot 25 kg, dragen zij in werkelijkheid snel 50 kg (!) aan eten, uitrusting en gasflessen. Voor enkele extra soles dragen zij ook nog de rugzak van deelnemers die dat zelf niet meer kunnen. Dit doen zij niet op dure hikingschoenen, maar afgetrapte sandalen en de volgepakte rijstzakken met touw om hun schouders gebonden. Als deze mannetjes nat bezweet voorbij razen voel je je een verwend jongetje en wil je het liefst alles zelf dragen.

Eenmaal boven een magnifiek uitzicht aan beide zijden van de pas; alsof je boven de wolken verkeert...

Dezer dagen is iedereen massaal aan de ´dope´: tijdens elke maaltijd wordt ´mate de coca´ geserveerd; thee op basis van de roemruchte coca-bladeren. Een in de Andes veel genuttigde drank ter voorkoming van hoogteziekte en energie-verstrekker.
Ondanks dat de vele sterren en bijna volle maan uitbundig stralen is er met een tekort aan kunstlicht weinig te beleven ´s avonds en de combinatie van kou en uitputting laat iedereen rond achten diep in de slaapzak kruipen.

Dag 3 Als gevolg van het slagveld was de route ingekort en moet vandaag dus een stuk worden ingehaald. De warming-up is direct een tweede pas op 3850 meter die echter wordt onderbroken door een pauze bij ruines.

Dag drie is de dag van inca-ruines langs de trail: vooruitgeschoven posten van wat komen gaat...

De Inka-trail is vanaf nu daadwerkelijk door de Inca´s zelf aangelegd: een indrukwekkend netwerk van geplaveide paden en treden kriskras gelegen over het hele voormalige rijk. Bedoeld voor de bodes om snel en efficient te kunnen communiceren, controleren en handelen tussen de ver uit elkaar gelegen steden. De bodes waren zo rap dat de Incaleider te Cuzco verse vis van de kust geserveerd kon krijgen!
In de namiddag komen we aan te Wiñaywayna (foto rechts); belangrijkste ruine van de trail en laatste slaapplaats voor Machu Picchu.

Dag 4 Half vier in de ochtend op en na een kleffe pannekoek als maagvulling in de duisternis op weg naar Machu Picchu. Ruim voor zonsopgang komen we aan bij de Intipunku, de zonpoort van waaruit normaal gesproken in het droogseizoen een schittend zicht is op de eerste zonnestralen die neervallen op de antieke stad. Normaal gesproken... na drie strakblauwe ochtenden voorkomt sluierbewolking nu deze happening waar 4 dagen voor is afgezien. In de tussentijd gooi ik nog pardoes mijn camera in het ravijn, die ik ondanks de stijle afgrond - en onder lichtelijk vrouwelijk gegil - achterna duik, de gids waarmee ik dag 2 heb gelopen komt zo´n 10 meter lager tussen dorre struiken meezoeken en vindt hem uiteindelijk ook. Oef!

Machu Picchu vanaf de zonpoort en langzaam dichterbij.

Machu Picchu ligt op een plateau omgeven door steile afgronden. Onwaarschijnlijk dat hier indertijd een complete stad is kunnen verrijzen. Het was geen stad of fort maar een voor de Incá heilige plaats ter verering van hun god, de zon.

Machu Picchu als heilig oord: defensieve en militaire objecten zijn hier nooit aangetroffen. De stad is een geheel van tempels, woongedeelten en werkplaatsen.

Machu Picchu wordt gedomineerd door de berg Wayñapicchu, een ongelooflijk steile klim, maar superuitzicht!

Na de klim van Wayñapicchu behoorlijk op en in de namiddag naar beneden gestrompelt voor een overnachting te Aguas Calientes, de naam zegt het al; 'warm water', even buiten het dorp zijn thermale baden waar ik samen met enkele andere hostelgasten die dezelfde trip achter de rug hebben heerlijk bijkom van alle ontberingen!

Dag 5 Met de Zwitsers van de groep plak ik er nog een dag Incaruines aan vast en bezoeken we Ollantaytambo en Pisac. Eind van de dag arriveren we weer terug in Cuzco waar we een gezellig afsluitend etentje hebben met de rest van de groep.

vorig bericht | overzicht | volgende bericht