vorig bericht | overzicht | volgende bericht
|
Mexico |
|
Het is mij zelfs in de hoogtijdagen van mijn milleniumproject (scriptie) niet gelukt de wekker om een uurtje of 5 in de vroege ochtend te laten zoemen. De Chihuahua al Pacífico naar Los Mochis door de Sierra Madre en Barranca del Urique/Cobre (Copper Canyon) wacht echter niet en vetrekt om 07.00u.
Met de bus leg je de 631 km in zo´n 5,5 uur af, de trein neemt er iets meer tijd voor. De geplande aankomsttijd van 22.25u wordt na enen. Zouden ze hier ook geld retourneren?
De reis is echter super. Het eerste traject tuft de loc door het glooiende landschap met voornamelijk grazend vee. Menig rund blijkt onze stoomblazer echter te onderschatten, aangezien aan weerszijden van het spoor een flink aantal recente en wat meer gedateerde kadavers en karkassen liggen.
Chihuahua al Pacífico
Ook valt me op, net als tijdens de busreizen, dat de Mexicanen ontzettende viespeuken zijn. Behalve dat zij in no time de trein weten te veranderen in een gigantische bende (die overigens, moet gezegd, ook weer driftig wordt gebezemd en gesopt (!)) springen ze ook wel irritant slordig om met hun natuur. Huisafval wordt probleemloos overal gedumpt en buiten de steden is de omgeving bezaaid met plastic, glas, autobanden e.d. Deze gemakzucht zal o.a. wellicht voortkomen uit het idee dat het land groot zat is, alleen al de staat Chihuahua bijvoorbeeld is groter dan Frankrijk. Hetzelfde geldt voor de (mindere) woonwijken; het eigen hofje wordt schoongeveegd om daarna de troep twee meter verderop in een drooggevallen beek te lozen.
Chihuahua al Pacífico
Terug naar de loc die zich zwaarpuffend omhoog heist. Belangrijkste tussenstation is Creel in het hart van het gebied van de voormalige gelukszoekers naar zilver. Menig western is hier geschoten. De uitzichten worden ook steeds mooier, we begeven ons halverwege op ruim 2000m. Over bruggen en door tunnels passeren we verder gehuchtjes waar de tijd stilstaat. Huisjes zijn niet meer dan een bij ons oude vervallen schaapskooi, vrouwen doen de was in de beek en kinderen spelen met manke straathonden.
Chihuahua al Pacífico
Jammer is alleen dat door de inmiddels flink opgelopen vertraging en wintertijd de trein rond 18.30u in een absoluut zwarte mist verder tuft.
Aangekomen in Los Mochis neem ik samen met drie andere backpackers een taxi naar een slaapadres.
Het was in ieder geval een schitterende tocht die alleen maar bevestigd dat een boemeltochtje door de Nederlandse polder oervervelend is. Misschien maakt de NS zich populair als het de handen ineen slaat met de Efteling?
vorig bericht | overzicht | volgende bericht
