vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Mexico

24 april

Bonampak, Yaxchilán & Lacanjá

Zo'n 180 km van Palenque dieper in de jungle richting Guatemala liggen twee andere voormalig belangrijke Mayacentra, namelijk Bonampak en Yaxchilán.
Met een klein groepje verlaat ik 's maandagsochtend om 06.00u Palenque en een goed ontbijt en twee miltaire controleposten (overal en altijd op zoek naar drugs!) verder reeds rond negen uur te Bonampak. Een Mayastad die werd gecontroleerd door het enkele tientallen kilometers verderop gelegen Yaxchilán.

Bonampak.

De ruines, die worden gedomineerd door een stenen heuvelcomplex met daarop verschillende tempels is op zich niet spectaculair, wel spectaculair zijn de muurschilderingen in één van de tempels die bestaat uit drie kamers. De schilderingen dateren uit de laatste eeuw van de klassieke periode. De eerste kamer verhaalt over de uitbundige weelde waarin de elite zich wentelden. De tweede over een bloedige oorlog tegen een onbekende tegenstander met leider Chaan-Muan als heroisch middelpunt, ook worden de sadistische martelingen van gevangen krijgers geillustreerd. De laatste kamer laat zien dat ook de adellijke familie niet ontkomt aan rituele offering om hun aanspraak op de troon te behouden. Verschillende lichaamsdelen werden geperforeerd om vervolgens het adellijke bloed te schenken aan de almachtige goden.

Voor degenen met scherpe ogen de fresco's van Bonampak: links de weldadig levende elite, rechts een gevcht op leven en dood. In het midden één van de pilaren met de scepter zwaaiende leider Chaan-Muan.

Yaxchilán kan alleen worden bereikt door de Usumacinta-rivier af te zakken. De boottocht van ruim een uur valt wat tegen (geen krokodillen en andere vervaarlijke creaties!), maar de ruines zijn absoluut top. Gelegen aan de rivier hebben de Maya's zich ogenschijnlijk probleemloos aangepast aan de moeilijke leef- en werkomstandigheden die de wildernis biedt.

In Yaxchilán hebben de Maya's rondom een groot centraal plein een complete stad gebouwd midden in de jungle. De twee afbeeldingen links laten voor- en achterzijde zien van La Pequena Acropolis, een complex met een uitgebreid gangenstelsel waar bij binnenkomst de vleermuizen over je hoofd wegscheren!

Hoe zij het hebben klaargespeeld om de immense rotsblokken te verplaatsen en vervolgens te transformeren in architectonische hoogstandjes kan alleen naar worden gegist. Het wiel kenden ze immers niet en dieren werden ook niet ingezet. Feit is dat recente pogingen om een waardevolle gebeitelde afbeelding van leider 'Pájaro (vogel) Jaguar IV' te verschepen naar het Museo Nacional de Antropologiá Mexico-Stad tot twee keer toe is mislukt.

Meest indrukwekkend aan de Usumacinta-rivier is Hipotética, het Koningspaleis, gelegen op de hoogste heuvel wat een bezoek laat voorafgaan door een steile klim.

Behalve de verschillende overblijfselen van badhuizen, tempels, pilaren en balspeelveld is het Koningspaleis figuurlijk en letterlijk het absolute hoogtepunt. Gebouwd in de machtige periode van Yaxchilán door het regime van 'Pájaro Jaguar IV' (752 - 772 AD). De geluiden van de jungle (de kleine howlee-aapjes maken een ontzettend kabaal!) maken het geheel compleet.

Na de terugtocht over het water blijk ik als enige te hebben gekozen voor een tweede dag in de jungle, een overnachting te Lancanjá. Een kleine gemeenschap van van Lacandon-indianen die gekleed gaan in lange witte gewaden en allen lang golvend haar dragen.

'Back-to-basics' in Lancanjá. Links mijn slaaphut met op de voorgrond de badkamer, in het midden de andere sanitaire voorziening en rechts volg ik braaf mijn met een flink kapmes uitgeruste privé-gids op weg naar de jungle.

Dindsdags de gehele ochtend en middag met een Indiaan door de jungle getrokken. Urenlang gewandeld (hij op zijn badslippers, ik met stevige hikingschoenen) door het dichte oerwoud waar nauwelijks zonlicht door het dichte bladerdak doorbreekt. Reusachtige bomen (ceibals, ceders en mahonie-bomen) laten je regelmatig struikelen met hun uitgebreide netwerk van halfbovengronds woekerende wortels, reptielen hoor je wegvluchten tussen de dorre bladeren op de grond, bontgekleurde vlinders en volgels fladderen boven je hoofd en allerlei insecten zoemen irritant langs je heen. Een vlakbij verkerende hebben we helaas alleen horen wegschieten.

Met het oversteken van menig waterstroompje en serieuzer watergekletter blijken slippers niet zo'n slecht idee.

Plotsklaps staan we voor een ruine, Palazza Lancanjá. Dit keer geen geplaveid pad, entreekaartjes, toiletten en informatie in drie talen, maar een ruine die volledig in bezit is genomen door de natuur. Een immense ceibal heeft zich honderden jaren geleden reeds pontificaal geworteld op het dak en een bijenkorfgrote mierenhoop siert binnen in de tempel een hoek tegen het plafond.

Voor Yoga-aanhangers, James Redfield-adepten of andere spiritueelgezinden moeten dit toch de oorden zijn waar ze hun inspriratie opdoen!

Helaas geen fotootjes, na een verloren ruzie met de computer zijn deze verloren gegaan. Met mijn conventionele camera echter enkele prachtige shots gemaakt, dus even geduld!

vorig bericht | overzicht | volgende bericht