<

vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Nicaragua

9 juni

Granada en lagune Apoyo

Voor enkele insiders weet ik dat het zeer onwaarschijnlijk klinkt maar na een 'huevos rancheros' (jaja, echt waar: roerei met tomaat, ui en uiteraard chili) en de bij elke maaltijd hier aanwezige 'Gallo Pinto' (verrassing: rijst en bonen) als ontbijt, neem ik in de late ochtend een bus naar Managua. Met net Tegucigalpa achter me geloof ik het wel met weer zo'n oninteressante, rumoerige en vieze equivalent en laat me door een taxichauffeur direct naar een ander busstation brengen om daar weer op de bus te stappen. Het wordt een collectivo en via een buitenwijk gevuld met grote villa's, geblindeerde jeeps en bewakers met hun onverslijtbare Kalashnikov's in de aanslag verlaat ik Managua. Wie kan er eigenlijk eerlijk veel geld verdienen in ÉÉn van de armste landen ter wereld met een hopeloze economie, die net als het iets lijkt op te krabbelen meedogenloos wordt teruggeworpen door natuurrampen als Mitch (1998) of aardbevingen (laatste desastreuze was 10 maanden geleden)?.

In het stadje Masaya stap ik uit voor een bezoek aan een in Nicaragua zeer schaarse pinautomaten die geschikt zijn voor mijn giropas. De losgebarstte euforie over het aantreffen van een 'cajero automatico' met het vertrouwde logo wordt meteen de kop ingedrukt met de melding dat vandaag helaas geen transacties uitgevoerd kunnen worden...
Onverrichterzake dus maar door naar eindbestemming Granada. Op goed geluk loop ik recht op de al geselecteerde hostel af waar ik meteen Happy Hour (klinkt vreselijk, maar niet na een dag bussen) induik. Het reizigerswereldje is dan wel grenzeloos maar zeker ook klein als ik Björn aantref, mijn Amerikaanse kamergenoot van duikschool Alton's op Utila.

Het Britse/Amerikaanse stel dat de tent runt is ambitieus en heeft net een tweede locatie geopend. Niet in Granada maar aan de oever van Laguna de Apoyo. Een bestemming die me we bevalt om het een paar dagen rustig aan te doen (ook al klinkt dat wellicht wat vreemd na een Carribische week). Samen met drie andere reizigers zijn we dinsdagochtend hun eerste gasten in 'The Monkey Hut'!

De weg naar Laguna de Apoyo mag dan niet erg comfortabel zijn over een slingerachtige onverharde weg, ik arriveer wel in een klein paradijs.

Na een definitieve geweldige uitbarsting 2000 jaar geleden veranderde vulkaan Apoyo in Laguna de Apoyo. Het water is ongelooflijk helder en met een graadje of 20 perfect van temperatuur, ondanks dat het maar liefst 500 meter diep is! Het meer meet 6 km in diameter en wordt omgeven door steile hellingen die bestaan uit dichte bebossing en bovenop de top zijn enkele landbouwperceeltjes van boertjes die onder andere koffie, kool, mango's en mais verbouwen.

Slechts enkele huizen zijn gelegen aan de oevers, het zijn vakantiehuizen van de Nicaraguaanse Nouveau Riche.
Wie mijn buren hier zijn?
Oh, president Alaman van Nicaragua...

De dag van aankomst en 's woendags noem ik hoegenaamd niets, wat zwemmen, lezen en tukken. Donderdagochtend vertrek ik voor een serieuze toer die me in een geschatte 6 à 8 uur hopelijk langs het hele meer brengt. Het eerste uur gaat ondanks de hitte voorspoedig, het is een hobbelig paadje dat me naar het laatste huis aan het meer brengt op een kwart van de ronde. Hier gaat het pad dan ook direct over in dichte ondoordrinbare bush. Geen zin om nu al op te geven gok ik erop dat hogerop de helling wellicht wel ergens een paadje doorloopt. Voordat ik door heb waar ik aan ben begonnen, bevind ik me halverwege een heuvel die in steilheidsgraad alleen maar toeneemt. Steeds denkend dat ik er bijna ben wordt de houvast minder, stenen glibberiger en modder losser. Een struik die ik vastpak heb ik direct met kluit en al al in handen, uistekende rotspunten zijn van vochtig vulkanisch gesteente en vergruizelen in je handen of denderen langs je oren naar beneden als je je eraan wilt optrekken. Helaas gedraag ik me hierdoor als een slechte eco-toerist en veroorzaak menig mini-steenlawine en grondverschuiving. Op driekwart van de klim is de helling geen helling meer maar een muur van 90 graden. Steeds wegglijdend en wegzakkend heb ik niet eens tijd om na te denken wat ik in godsnaam aan het doen ben en weet ik me net voordat ik zo'n 10 meter naar beneden dreig te kukelen vast te grijpen aan een uistekende boomwortel en voor enkele tellen watertrappel ik in het luchtledige alvorens weer iets van grip te vinden. De wortel geeft gelukkig geen krimp en na een 'alles-of-niets-poging' bereik ik onder de modder en vuil na ruim een uur klimmen met een gevaarlijk kloppende polsslag en kletsnat van inspanning wat vlakker terrein waar ik weer op adem kom.

Een hervonden polsslag stelt me in staat een fotootje te nemen na een idiote klim. Mieren, vliegen en muggen ontdekken me al snel en laten me maar kort genieten van het niet onaardige uitzicht.

Godzijdank blijkt de klim geen geheel nutteloze exercitie te zijn en ontdek ik inderdaad een voetpaadje op de top die de landbouwveldjes met elkaar verbindt en met hernieuwd moraal vervolg ik mijn weg.

Prachtige uitzichten bovenop de hellingen over Laguna de Apoyo.

Catarina is het gehuchtje dichtbij de Lagune en was 10 maanden het episch centrum van de laatste zware aardbeving in Nicaragua...(op de achtergrond vulkaan Mombacho).

Mijn portie nog niet helemaal gehad vandaag en als ik net door het prikkeldraad ben doorgewrongen hoor ik luidruchtig hondengeblaf en als ik omkijk zie ik 15 (!) valse loeders op me afkomen! Slik...
Ik kan geen kant op en die beesten verzamelen zich in een klein kringetje om me heen, op minimale afstand gehouden door mijn zwaaiende rugzak en Nederlandse taal die in geen 'Ik en mijn beste vriend'-cursus is terug te vinden. Eindelijk komt de boer aangehobbeld die me 'bevrijdt'. Na hem, ik geloof wel, vijf maal de hand te hebben geschud en een babbel laat hij me schuilen voor een inmiddels losgebarste plensbui. Hij legt uit dat een ronde om het meer niet mogelijk is en met mijn eerdere klimpartij die dag neem ik zijn advies ter harte en vervolg gedeeltelijk dezelfde weg terug. Tegen zessen terug in 'The Monkey Hut' waar ik aangekoekte modder achterlaat in het meer en na een douche en wederom pastamaaltijdje KO ga in de hangmat op de veranda.

Vrijdagmiddag dit 'kuuroord' verlaten en wederom Masaya aangedaan voor een tweede, nu wel succesvolle, poging mijn cash weer op peil te brengen met de nodige Monopolyflappen. Met recht Monopolygeld; de regering heeft hier als favouriete maatregel in het bezweren van inflatie het introduceren van een nieuwe munteenheid. De Cordoba is nu aan de beurt en kent minibriefjes van minimale waarden als 5, 10 en 25 Cordobacent (respectievelijk waard nog geen cent, 2 cent en een stuiver).

Op zaterdag eindelijk Granada zelf bekeken. Overigens wel in een zeer tranquille-tred want de hoge luchtvochtigheid nodigt niet uit tot lange stadsmarathons.

Mooi en lelijk Granada naast elkaar: de stinkende vliegenwalhalla die markt heet en een voormalig Convent. <

Met het toerisme hier nog relatief van bescheiden aard heeft Granada het potentieel om uit te groeien tot het 'Antigua van Nicaragua'. Met een relatief klein vermogen (en wat steekpenningen) is hier elk pandje te koop, zeker als het er verwaarloost bijligt zoals dit schitterende voormalige hospitaal.

Parque Central met het Internetcafe waar ik enkele uurtjes heb doorgebracht.

Ik zie dat er me de foto´s van alles mis gaat; sorry! Ik kan er niet meer van maken. Het updaten was al een moeizaam proces omdat de computers van mijn provider weer eens moeilijk te bereiken waren en ik de beelden een tijd op een gare disk heb moeten opslaan...(gelukkig zijn er ook nog 'gewone foto´s'!).

vorig bericht | overzicht | volgende bericht