vorig bericht | overzicht | volgende bericht

Mexico

7 april

Mexico-Stad (1)

Mexico-stad is gebouwd op de overblijfselen van de hoofdstad van het Azteekse rijk, Tenochtítlan, en bevindt zich in een vallei van een opgedroogd meer. Het paleis van de Azteken, Templo Mayor is gedeeltelijk door de Spaanse veroveraars indertijd verwoest en pas in 1978 tijdens werkzaamheden naast de Cathedraal bij toeval ontdekt.

Tenochtítlan werd dus omgeven door water en agrarische gebieden aan de waterzijden. Een reconstructie van Templo Mayor tijdens de hoogtijdagen van het Azteekse Rijk voordat het door de Spanjaarden werd verslagen. De Zon Steen is de Azteekse kalendar.

Volgens de statistieken kent Mexico-Stad 20 miljoen inwoners, waarmee het de grootste ter wereld is. Elke Mexicaan rept echter over ruim 25 miljoen mensen, goed voor een kwart van de totale Mexicaanse bevolking.
Verbazingwekkend overweldigt de stad me bij aankomst totaal niet, maar bij aankomst per bus aan de busterminal ´Autobuses del Norte´ stap ik dan ook in de Metro die mij direct naar het Centro Histórico brengt, alwaar mijn uitgekozen hostel ligt.

Mexico-Stad onder een dikke smogdeken waar de namiddagzon nog maar nauwelijks doorheen kan schijnen

Wel loop ik na enkele dagen nog steeds niet echt warm voor de stad. Ik zie voornamelijk een (binnen-) stad in verval, hoogstwaarschijnlijk toch een gevolg van het onwaarschijnlijke inwonersaantal. De lucht is eigenlijk nauwelijks te harden, zeker als er zo goed als geen wind is. Het voelt aan alsof je continue achter een zwaar ronkende vrachtwagen aan hobbelt. Ook dringt verschillende keren per dag rioollucht je neus binnen. Je neus die het zowieso al zwaar heeft te verduren op deze hoogte (hier zo´n 2250m) en snel ´uitdroogt´ en ben je gevoeliger voor een bloedneus.
De stad is verder ronduit goor, de ijverig bezemende mannetjes van de stadsdienst ten spijt. Met name straten achter het Palacio National, waar ook mijn hostel ligt, bieden in de avonduren een haast surrealistisch beeld. Overdag drukbevolkt met mensen die allerlei troep (sorry, kan niets anders verzinnen) verkopen; van haarspeldjes tot rolletjes plakband en spiegeltjes. Na negenen wordt het rustiger en reduceert het aantal mensen drastisch. Een enkele taco- of tortaverkoper bevolkt dan met wat hongerigen een straathoek, terwijl enkele jongetjes voetballen en straathonden snuffelen tussen het alom aanwezige zwerfvuil. Het vage stadslicht dat tegen de vervallen en zwartgeblakerde historische gevels schijnt maakt het tot een wat sinister aandoend geheel.

Zócalo, het centrale plein met o.a. de cathedraal en het Nationaal Paleis. In het paleis bevinden zich verschillende ministeries en is ook de werkplek van president Vincente Fox, een voormalig marketingstrateeg van Coca-Cola, die het is gelukt de regering te verslaan die sinds de revolutie aan de macht was. In Moneda, een zijstraat van Zócalo bevindt zich mijn hostel (rechts van rode gevel).

Veel panden zijn overigens in een slechte staat als gevolg van de grote aardbeving die de stad trof in september 1985. Een enkel pand bevindt zich nog in dezelfde desolate toestand als direct na de ramp, een ander is hooguit dichtgemetseld en gestut.
Wat ook opvalt is de immer aanwezige politie en private beveiligingsdiensten. Rond Zócalo, waar elke dag met veel cermonieel vertoon de Mexicaanse vlag om 18u wordt gestreken, zijn de gehele dag militaire politie-eenheden met flinke machinegeweren present. Zij nemen ook de bewaking van het Nationaal Paleis voor rekening. Tevens hangt er op elke straathoek rond het plein en metrostation wel een groepje ME´ers (Policia Metropolina) in volledige gevechtsuitrusting verveeld rond. Als ze er zin in hebben ontketenen ze een kleine razzia onder de vele illegale straatverkopers. Deze worden meestal door enkele ´fluitisten´ingeseind en in enkele tellen hebben ze hun boeltje bij elkaar geraapt en zetten ze het op een lopen.
Samen met de dominant aanwezige beveilingsbeambten, die minimaal een wapenstok dragen, geven zij je enerzijds het veilig gevoel, maar anderzijds ook weer een onbehaaglijk gevoel in de veronderstelling dat er klaarblijkelijk opeens ´van alles´ kan gebeuren!

Behalve de stad is ook de hostel groot en, in tegenstelling tot de vorige bestemmingen, wat aan de anonieme kant. Even wennen dus! Maar ik heb een druk programma: voordat ik deze mierenhoop achter me laat ga ik vanavond naar het voetballen; topclub Ameríca speelt in het Aztekenstadion tegen het ´altijd lastige´ Celaya! Morgen een dagje in het park en wat suburbs rondkijken en maandag naar de ruines van een ander voormalig Mexicaans rijk, Teotíhuacan, even buiten de stad.

Mexico-stad biedt uiteraard ook mooie en interessante zaken. Zoals bijvoorbeeld het operagebouw in prachtige Art Deco-stijl, het Alamedapark dat door de Azteken als marktplaats werd gebruikt en later door de Spaanse conquestadores als executieplaats. De stalen kogel geeft aan hoezeer de zware Cathedraal sinds de bouw eind 16de eeuw is scheef gezakt in de weke bodem.

vorig bericht | overzicht | volgende bericht